Τετάρτη 22 Δεκεμβρίου 2010
ΣΥΝΕΠΕΙΑ ΣΟΒΑΡΩΝ ΚΡΑΤΩΝ !
Αυτό είναι δημοκρατικό και ευνομούμενο κράτος που σέβεται τους πολίτες του.
ΣΥΝΕΠΕΙΑ ΣΟΒΑΡΩΝ ΚΡΑΤΩΝ !
Οι υποτίθεται ξυλοκόποι του βορά, οι "βάρβαροι" Ισλανδοί ορίστε τι έκαναν για παραπλήσια κατάσταση της οικονομίας τους, που βρέθηκαν:
Οι Ισλανδοί δεν αρκέστηκαν στα δάκρυα και την οργή. Απαίτησαν και πήραν απαντήσεις. Για το τι έφταιξε, ποιοι ευθύνονται και τι πρέπει να γίνει για να μην ξανασυμβεί παρόμοια κρίση. Μόλις 15 μήνες μετά το ξέσπασμα της κρίσης, η εξεταστική επιτροπή που συνέστησε το Κοινοβούλιο από ανεξάρτητους ειδικούς έβγαλε πόρισμα 2.400 σελίδων, με το οποίο όχι μόνο καταλόγισε ευθύνες, αλλά και τις προσωποποίησε. Κατονομάζονται ο πρώην πρωθυπουργός Γκέιρ Χάαρντε, τρεις πρώην διοικητές της kεντρικής τράπεζας, υπουργοί, ενώ ποινικές ευθύνες καταλογίζονται σε στελέχη των τριών ιδιωτικών τραπεζών. Ήδη ο εισαγγελέας έβγαλε διεθνή εντάλματα σύλληψης, καθώς πολλά golden boys διέφυγαν στο εξωτερικό, κάνοντας μία μέρα πριν από tην εκδήλωση της κρίσης τεράστιες αναλήψεις από τους λογαριασμούς τους. Τρεις συνελήφθησαν και κρατούνται. Η
κυβέρνηση έκανε μηνύσεις και ζητάει πίσω τα κλεμμένα. Η εξεταστική επιτροπή είχε στη διάθεσή της 80 υπαλλήλους, δικό της προϋπολογισμό και δικαίωμα να ζητήσει -ακόμη και να κατασχέσει- στοιχεία από κρατικές υπηρεσίες και ιδιώτες. Επίσης, ανεξάρτητη επιτροπή ετοιμάζει συστάσεις για να γίνουν μεταρρυθμίσεις ώστε να αποφευχθεί παρόμοια κρίση στο μέλλον. Στο πλαίσιο της διαφάνειας, αναρτήθηκε τον Απρίλιο στον
ιστότοπο της Βουλής (www.sic.athingi.is) το πλήρες κείμενο που η κυβέρνηση ονομάζει «Έκθεση της αλήθειας» και οι Ισλανδοί αποκαλούν «Μαύρο πόρισμα» καθώς και εκτεταμένη περίληψη στα αγγλικά. Κανείς, ούτε καν οι κατηγορούμενοι, δεν aμφισβήτησαν την αμεροληψία των συντακτών του πορίσματος. Το βράδυ της ανακοίνωσης 45 ηθοποιοί συγκεντρώθηκαν στο Δημοτικό Θέατρο του Ρέικιαβικ και διάβασαν επί πέντε
συνεχόμενα 24ωρα, σε μια κατάμεστη αίθουσα, ολόκληρη την έκθεση. Για τους περήφανους, πλην εξαπατημένους απογόνους των Βίκινγκς, ήταν μια ομαδική ψυχανάλυση, μια διαδικασία κάθαρσης.
ΣΥΝΕΠΕΙΑ ΣΟΒΑΡΩΝ ΚΡΑΤΩΝ !
Οι υποτίθεται ξυλοκόποι του βορά, οι "βάρβαροι" Ισλανδοί ορίστε τι έκαναν για παραπλήσια κατάσταση της οικονομίας τους, που βρέθηκαν:
Οι Ισλανδοί δεν αρκέστηκαν στα δάκρυα και την οργή. Απαίτησαν και πήραν απαντήσεις. Για το τι έφταιξε, ποιοι ευθύνονται και τι πρέπει να γίνει για να μην ξανασυμβεί παρόμοια κρίση. Μόλις 15 μήνες μετά το ξέσπασμα της κρίσης, η εξεταστική επιτροπή που συνέστησε το Κοινοβούλιο από ανεξάρτητους ειδικούς έβγαλε πόρισμα 2.400 σελίδων, με το οποίο όχι μόνο καταλόγισε ευθύνες, αλλά και τις προσωποποίησε. Κατονομάζονται ο πρώην πρωθυπουργός Γκέιρ Χάαρντε, τρεις πρώην διοικητές της kεντρικής τράπεζας, υπουργοί, ενώ ποινικές ευθύνες καταλογίζονται σε στελέχη των τριών ιδιωτικών τραπεζών. Ήδη ο εισαγγελέας έβγαλε διεθνή εντάλματα σύλληψης, καθώς πολλά golden boys διέφυγαν στο εξωτερικό, κάνοντας μία μέρα πριν από tην εκδήλωση της κρίσης τεράστιες αναλήψεις από τους λογαριασμούς τους. Τρεις συνελήφθησαν και κρατούνται. Η
κυβέρνηση έκανε μηνύσεις και ζητάει πίσω τα κλεμμένα. Η εξεταστική επιτροπή είχε στη διάθεσή της 80 υπαλλήλους, δικό της προϋπολογισμό και δικαίωμα να ζητήσει -ακόμη και να κατασχέσει- στοιχεία από κρατικές υπηρεσίες και ιδιώτες. Επίσης, ανεξάρτητη επιτροπή ετοιμάζει συστάσεις για να γίνουν μεταρρυθμίσεις ώστε να αποφευχθεί παρόμοια κρίση στο μέλλον. Στο πλαίσιο της διαφάνειας, αναρτήθηκε τον Απρίλιο στον
ιστότοπο της Βουλής (www.sic.athingi.is) το πλήρες κείμενο που η κυβέρνηση ονομάζει «Έκθεση της αλήθειας» και οι Ισλανδοί αποκαλούν «Μαύρο πόρισμα» καθώς και εκτεταμένη περίληψη στα αγγλικά. Κανείς, ούτε καν οι κατηγορούμενοι, δεν aμφισβήτησαν την αμεροληψία των συντακτών του πορίσματος. Το βράδυ της ανακοίνωσης 45 ηθοποιοί συγκεντρώθηκαν στο Δημοτικό Θέατρο του Ρέικιαβικ και διάβασαν επί πέντε
συνεχόμενα 24ωρα, σε μια κατάμεστη αίθουσα, ολόκληρη την έκθεση. Για τους περήφανους, πλην εξαπατημένους απογόνους των Βίκινγκς, ήταν μια ομαδική ψυχανάλυση, μια διαδικασία κάθαρσης.
Τρίτη 23 Νοεμβρίου 2010
Η μητέρα του είχε μόνο ένα μάτι. Ντρεπόταν γι' αυτήν κι ώρες ώρες την μισούσε.
Η δουλειά της ήταν μαγείρισσα στην φοιτητική λέσχη. Μαγείρευε για τους φοιτητές και τους καθηγητές για να βγάζει τα έξοδά τους. Δεν ήθελε να του μιλάει για να μην μαθαίνουν ότι είναι παιδί μιας μητέρας με. ένα μάτι. Οι φοιτήτριες έφευγαν γρήγορα, όποτε την έβλεπαν να βγαίνει για λίγο από την κουζίνα κι έλεγαν πως δεν άντεχαν το θέαμα και πως τους προκαλούσε μια ανυπόφορη ανατριχίλα.
Μα από μικρόs είχε πρόβλημα με την εικόνα της μητέρας του.
Μια μέρα όταν ακόμη πήγαινε στο δημοτικό, πέρασε η μητέρα του στο διάλειμμα να του πει ένα γεια. Ένοιωσε πολύ στενοχωρημένos. «Πως μπόρεσε να του το κάνει αυτό»;. αναρωτιόταν. Την αγνόησε, της έριξε μόνο ένα μισητό βλέμμα κι έτρεμε. Την επόμενη μέρα ένας από τους συμμαθητές του φώναξε: «Εεεε, η μητέρα σου έχει μόνο ένα μάτι!.. Ήθελε να πεθάνει. Ήθελε να εξαφανιστεί. Όταν γύρισε σπίτι, της είπε: «αν είναι όλοι να γελάνε μαζί μου εξαιτίας σου τότε καλύτερα να πεθάνεις!». Αυτή δεν του απάντησε.
«Δεν μ' ένοιαζε τι είπα ή τι αισθάνθηκε, γιατί ήμουν πολύ νευριασμένος», έλεγε αργότερα σ' ένα φίλο του. «Ήθελα να φύγω από εκείνο το σπίτι και να μην έχω καμία σχέση μαζί της. Έτσι διάβασα πάρα πολύ σκληρά με σκοπό να φύγω μια μέρα μακριά για σπουδές. και τα κατάφερα, μα ήλθε κι έπιασε αυτή τη δουλειά στη λέσχη για να με βοηθάει. Δεν μπορούσε να πάει κάπου αλλού;.».
Αργότερα παντρεύτηκε. Αγόρασε ένα δικό του σπίτι. Έκανε δικά του παιδιά κι ήταν ευχαριστημένος με τη ζωή του, τα παιδιά του, την γυναίκα του και τη δουλειά του!
Μια μέρα μετά από χρόνια απουσίας, όπως ο ίδιος της ζήτησε η μητέρα του πήγε να τον επισκεφτεί.
Δεν είχε δει ποτέ από κοντά τα εγγόνια της. Μόλις εμφανίστηκε στην πόρτα, τα παιδιά του άρχισαν να γελάνε, θύμωσε επειδή είχε πάει χωρίς να του το ζητήσει και χωρίς να τον προειδοποιήσει. Τότε της φώναξε: «πως τολμάς να έρχεσαι ξαφνικά στο σπίτι μου και να τρομάζεις τα παιδιά μου; Βγες έξω! Φύγε!». Η μητέρα του απάντησε γαλήνια: «Αα, πόσο λυπάμαι, κύριε! Μάλλον μου έδωσαν λάθος διεύθυνση» κι εξαφανίστηκε, χωρίς να καταλάβουν τα μικρά πως είναι γιαγιά τους.
Πέρασαν χρόνια και μια μέρα βρήκε στο γραμματοκιβώτιο του σπιτιού του μια επιστολή για τη σχολική συγκέντρωση της τάξης του από το δημοτικό σχολείο, που θα γινόταν στην πόλη πού γεννήθηκε. Είπε ψέματα στη γυναίκα του ότι θα έκανε ένα επαγγελματικό ταξίδι και πήγε. Όταν τελείωσε η συγκέντρωση των συμμαθητών, πήγε στο σπίτι που μεγάλωσε, μόνο από περιέργεια. Οι γείτονες, του είπαν ότι η μητέρα του είχε πεθάνει πρόσφατα. Δεν έβγαλε ούτε ένα δάκρυ. Του έδωσαν ένα γράμμα που είχε αφήσει γι' αυτόν:
«Αγαπημένε μου γιέ, σέ σκέφτομαι συνέχεια. Λυπάμαι που ήρθα στο σπίτι σου και φόβισα τα παιδιά σου. Έμαθα ότι έρχεσαι για την σχολική συγκέντρωση κι ένοιωσα πολύ χαρούμενη. Αλλά φοβάμαι ότι μπορεί να μην είμαι σε θέση να σηκωθώ από το κρεβάτι για να έρθω να σε δω. Έγραψα αυτό το γράμμα να στο δώσουν αν δεν με προφτάσεις. Στεναχωριέμαι που σε έφερνα σε δύσκολη θέση και ντρεπόσουν για μένα όσο ήσουν μικρός. Βλέπεις. όταν ήσουν πολύ μικρός, είχες ένα σοβαρό ατύχημα κι έχασες το μάτι σου. Δεν θα μπορούσα να σε βλέπω να μεγαλώνεις με ένα μάτι. Έτσι σου έδωσα το δικό μου. Ήμουν τόσο υπερήφανη που ο γιος μου θα έβλεπε τον κόσμο με τη δική μου βοήθεια, με το δικό μου μάτι. Έχεις πάντα όλη την αγάπη μου».
Η δουλειά της ήταν μαγείρισσα στην φοιτητική λέσχη. Μαγείρευε για τους φοιτητές και τους καθηγητές για να βγάζει τα έξοδά τους. Δεν ήθελε να του μιλάει για να μην μαθαίνουν ότι είναι παιδί μιας μητέρας με. ένα μάτι. Οι φοιτήτριες έφευγαν γρήγορα, όποτε την έβλεπαν να βγαίνει για λίγο από την κουζίνα κι έλεγαν πως δεν άντεχαν το θέαμα και πως τους προκαλούσε μια ανυπόφορη ανατριχίλα.
Μα από μικρόs είχε πρόβλημα με την εικόνα της μητέρας του.
Μια μέρα όταν ακόμη πήγαινε στο δημοτικό, πέρασε η μητέρα του στο διάλειμμα να του πει ένα γεια. Ένοιωσε πολύ στενοχωρημένos. «Πως μπόρεσε να του το κάνει αυτό»;. αναρωτιόταν. Την αγνόησε, της έριξε μόνο ένα μισητό βλέμμα κι έτρεμε. Την επόμενη μέρα ένας από τους συμμαθητές του φώναξε: «Εεεε, η μητέρα σου έχει μόνο ένα μάτι!.. Ήθελε να πεθάνει. Ήθελε να εξαφανιστεί. Όταν γύρισε σπίτι, της είπε: «αν είναι όλοι να γελάνε μαζί μου εξαιτίας σου τότε καλύτερα να πεθάνεις!». Αυτή δεν του απάντησε.
«Δεν μ' ένοιαζε τι είπα ή τι αισθάνθηκε, γιατί ήμουν πολύ νευριασμένος», έλεγε αργότερα σ' ένα φίλο του. «Ήθελα να φύγω από εκείνο το σπίτι και να μην έχω καμία σχέση μαζί της. Έτσι διάβασα πάρα πολύ σκληρά με σκοπό να φύγω μια μέρα μακριά για σπουδές. και τα κατάφερα, μα ήλθε κι έπιασε αυτή τη δουλειά στη λέσχη για να με βοηθάει. Δεν μπορούσε να πάει κάπου αλλού;.».
Αργότερα παντρεύτηκε. Αγόρασε ένα δικό του σπίτι. Έκανε δικά του παιδιά κι ήταν ευχαριστημένος με τη ζωή του, τα παιδιά του, την γυναίκα του και τη δουλειά του!
Μια μέρα μετά από χρόνια απουσίας, όπως ο ίδιος της ζήτησε η μητέρα του πήγε να τον επισκεφτεί.
Δεν είχε δει ποτέ από κοντά τα εγγόνια της. Μόλις εμφανίστηκε στην πόρτα, τα παιδιά του άρχισαν να γελάνε, θύμωσε επειδή είχε πάει χωρίς να του το ζητήσει και χωρίς να τον προειδοποιήσει. Τότε της φώναξε: «πως τολμάς να έρχεσαι ξαφνικά στο σπίτι μου και να τρομάζεις τα παιδιά μου; Βγες έξω! Φύγε!». Η μητέρα του απάντησε γαλήνια: «Αα, πόσο λυπάμαι, κύριε! Μάλλον μου έδωσαν λάθος διεύθυνση» κι εξαφανίστηκε, χωρίς να καταλάβουν τα μικρά πως είναι γιαγιά τους.
Πέρασαν χρόνια και μια μέρα βρήκε στο γραμματοκιβώτιο του σπιτιού του μια επιστολή για τη σχολική συγκέντρωση της τάξης του από το δημοτικό σχολείο, που θα γινόταν στην πόλη πού γεννήθηκε. Είπε ψέματα στη γυναίκα του ότι θα έκανε ένα επαγγελματικό ταξίδι και πήγε. Όταν τελείωσε η συγκέντρωση των συμμαθητών, πήγε στο σπίτι που μεγάλωσε, μόνο από περιέργεια. Οι γείτονες, του είπαν ότι η μητέρα του είχε πεθάνει πρόσφατα. Δεν έβγαλε ούτε ένα δάκρυ. Του έδωσαν ένα γράμμα που είχε αφήσει γι' αυτόν:
«Αγαπημένε μου γιέ, σέ σκέφτομαι συνέχεια. Λυπάμαι που ήρθα στο σπίτι σου και φόβισα τα παιδιά σου. Έμαθα ότι έρχεσαι για την σχολική συγκέντρωση κι ένοιωσα πολύ χαρούμενη. Αλλά φοβάμαι ότι μπορεί να μην είμαι σε θέση να σηκωθώ από το κρεβάτι για να έρθω να σε δω. Έγραψα αυτό το γράμμα να στο δώσουν αν δεν με προφτάσεις. Στεναχωριέμαι που σε έφερνα σε δύσκολη θέση και ντρεπόσουν για μένα όσο ήσουν μικρός. Βλέπεις. όταν ήσουν πολύ μικρός, είχες ένα σοβαρό ατύχημα κι έχασες το μάτι σου. Δεν θα μπορούσα να σε βλέπω να μεγαλώνεις με ένα μάτι. Έτσι σου έδωσα το δικό μου. Ήμουν τόσο υπερήφανη που ο γιος μου θα έβλεπε τον κόσμο με τη δική μου βοήθεια, με το δικό μου μάτι. Έχεις πάντα όλη την αγάπη μου».
Σάββατο 26 Ιουνίου 2010
ταυτοτητα και ετερότητα
Με την έλευση της νεωτερικής αναταραχής, με τη διάλυση των παραδόσεων και των κοινοτήτων που κατέστησε ρευστές τις άλλοτε στέρεες κατηγορίες και « εξάχνωσε » τις ατομικές ταυτότητες, η προνεωτερική λύση του προβλήματος της ταυτότητας και της ετερότητας(δηλαδή του σαφούς διαχωρισμού), αποδείχθηκε ανεπαρκής. Η νομιμότητα των διαφορών που ανακαλύφθηκαν ανάμεσα στα είδη», διαφορών που δεν έδεναν πια μεταξύ τους τα «μη στέρεα» νεωτερικά μεμονωμένα άτομα και βιωνόταν έτσι καθημερινά ως εύκαμπτες και εύπλαστες, δεν ήταν πια αυτομάτως διασφαλισμένη. Νέες διαφορές έμελλε πια να υφανθούν στον ολοένα αυξανόμενο όγκο καθώς τα επινοημένα μορφώματα μιας ομογενοποιημένης τάξης επιβαλλόταν σε μια ανάκατη, ετερογενή και πολυειδή πραγματικότητα. Η καταστροφή της διαφοράς ήταν τώρα η συνθήκη της τάξης: αυτή ήταν η νεωτερική εκδοχή της καταστροφής- μια δημιουργική καταστροφή, μια καταστροφή αξεχώριστη από τη θετική προσπάθεια συγκρότησης της τάξης.
Στην κοσμοαντίληψη της παραδοσιακής κοινωνίας κάποιος βρισκόταν σε πλεονεκτική θέση σε σχέση με τον άλλο επειδή διέθετε τόσο ριζικά φυσικά χαρακτηριστικά ώστε η ιδέα ότι θα μπορούσε να αναγνωρίσει τον εαυτό του στον άλλο φαινόταν απλούστατα κενή νοήματος Αντίθετα στη νεωτερικότητα ανεξάρτητα από τον τόπο όπου είδε το φως ο άλλος έγινε αντιληπτός ως όμοιος, ως υποκείμενο ίσο με κάθε άλλο υποκείμενο και προικισμένο με τα ίδια δικαιώματα με αυτό. Η θεμελιώδης αρχή ήταν η ισότητα των συνθηκών :το υποκείμενο είναι αυτό που είναι και έχει τα δικαιώματα που του αναγνωρίζονται, όχι λόγω της συμμετοχής του σε μια ομάδα , αλλά λόγω της ατομικότητας του αυτής καθ εαυτή. Επομένως η κεντρική ιδέα του δεύτερου μηχανισμού στον οποίο στηρίχθηκε ο νεωτερικός ανθρωπισμός ήταν ή οριοθέτηση, η περιχαράκωση ο περιορισμός της ετερότητας και του άλλου
Αυτός ο περιορισμός της ετερότητας με τη σειρά του είχε ως συνέπεια την εγκαθίδρυση μιας συνέχειας στο κοινωνικό πεδίο συνέχεια που συνέβαλε τουλάχιστον κατ αρχήν στην κινητικότητα των δημοκρατικών κοινωνιών, στις οποίες κάθε άτομο είχε ίση δυνατότητα να αιτήσει να καταλάβει όλες τις θέσεις και κανένα άτομο δεν αποκλειόταν λόγω της φύσης του η της συμμετοχής του σε μια ομάδα. Αντίθετα, το αμετάβλητο των ιεραρχικών κοινωνιών συνίστατο στο γεγονός ότι η θέση του καθενός προσδιοριζόταν αμετάκλητα από τη συμμετοχή του σε κάποια ομάδα
«Η νέα αυτή αντίληψη για τον άλλον ανέτρεψε εκ βάθρων τη γενική οικονομία της ετερότητας. Το ερώτημα με βάση το οποίο εκτυλίχθηκε η μετάβαση από τον ένα μηχανισμό (της παραδοσιακής κοινωνίας ) στον άλλο ( της νεωτερικότητας) δεν ήταν αν υπάρχουν περισσότερες ή λιγότερες πραγματικές ανισότητες ανάμεσα στα άτομα καθώς μάλιστα ήταν δυνατόν να υπάρχουν πολύ μεγάλες πραγματικές ανισότητες και στη νεωτερική οικονομία. Η νεωτερική επανάσταση της ισότητας έθεσε τέλος στο σύστημα της περιχαράκωσης των ανθρώπων στις διάφορες τους και εγκαινίασε την αμοιβαία δεκτικότητα της μιας ταυτότητας στην άλλη. Η νέα οικονομία της ετερότητας μετασχημάτισε τη σχέση με τον άλλο , καθώς σήμαινε ότι η σχέση εμπεριέχει την δυνατότητα αμοιβαίας ταύτισης»
Όμως πολλές φορές αυτή η αμοιβαία δεκτικότητα προϋπέθετε την εξαφάνισης της ετερότητας και του άλλου «Ο τυπικός σύγχρονος ξένος» γράφει ο Ζygmunt Bauman υπήρξε το απόρριμμα του ταξινομητικού ζήλου του (νεωτερικού )κράτους «Οι νεωτερικοί ξένοι δεν ταίριαζαν στο όραμα της τάξη. Όταν χαράζεις διαχωριστικές γραμμές και ξεχωρίζεις τα διαιρεμένα, οτιδήποτε θολώνει η διαρρηγνύει τις γραμμές αυτές υπονομεύει και βλάπτει την εκτέλεση του έργου σου Ο σημασιολογικός υπό η υπερκαθορισμός του ξένου έφθειρε τις ξεκάθαρες οριοθετήσεις και κατέστρεφε τις σηματοδοτήσεις . Και μόνο με τη παρουσία τους , οι ξένοι επενέβαιναν στο έργο που το Κράτος είχε υποσχεθεί πως θα επιτελέσει και εμπόδιζαν τις προσπάθειες του για να το ολοκληρώσει. Προκαλούσαν δηλαδή μια αίσθηση αβεβαιότητας εκεί που θα έπρεπε να κυριαρχεί η βεβαιότητα και η σαφήνεια . Στην αρμονική και λογική τάξη που επρόκειτο να οικοδομηθεί δεν ήταν δυνατόν να υπάρξει χώρος για τα «μήτε το ένα μήτε το άλλο» για τα στρεβλά , για τα αμφίσημα. Η οικοδόμηση μιας τέτοιας τάξης σήμαινε συντριπτικό πόλεμο κατά των ξένων και του ξένου στοιχείο»
«Σε αυτόν τον πόλεμο»- συνεχίζει ο Ζygmunt Bauman εφαρμόσθηκαν κατά περιόδους δυο εναλλακτικές αλλά και συμπληρωματικές μεταξύ τους στρατηγικές. Η μια ήταν ανθρωποφαγική: οι ντόπιοι εξαφάνιζαν τους ξένους καταβροχθίζοντας τους και εν συνεχεία μεταμορφώνοντας τους ως δια μεταβολισμού σε μια υφή αξεχώριστη από τη δική τους. Αυτή ήταν η στρατηγική της αφομοίωσης ,που είχε στόχο να εξομοιώσει το διαφορετικό, να καταπνίξει τις πολιτισμικές και γλωσσικές διαφορές , να απαγορεύσει κάθε παράδοση και πίστη πέρα από εκείνες που επρόκειτο να τροφοδοτήσουν τη συμμόρφωση στην νέα ολοκληρωτική τάξη και να προωθήσει και να επιβάλλει ένα και μοναδικό μέτρο υποταγής. Η άλλη στρατηγική ήταν ανθρωποεμετική :το σχέδιο της ήταν να« ξεράσει »τους ξένους ,να τους εκτοπίσει πέρα από τα όρια του τακτοποιημένου κόσμου και να αποτρέψει κάθε επικοινωνία τους με τους εντός των ορίων . Αυτή ήταν η στρατηγική του αποκλεισμού ΄στόχο είχε να περιορίσει τους ξένους μέσα στα ορατά τείχη των γκέτο ή να τους απαγορεύσει , αδιόρατα μεν αλλά πραγματικά, τη συμβίωση, την επιγαμία και τις εμπορικές συναλλαγές με τους γνώριμος άλλους δηλαδή είχε σκοπό της να κάνει «κάθαρση»- να εκτοπίζει τους ξένους πέρα από τα σύνορα της διευθετούμενης και υπό διαχείριση εδαφικής ζώνης . Κι αν κανένα από τα δυο μέτρα δεν μπορούσε να εφαρμοσθεί, τότε ακολουθούσε η φυσική εξόντωση των ξένων»
* Ζygmunt Bauman (2002)Η Μετανεωτερικότητα και τα δεινά της /μετ. Γιώργος Μπαμπασάκης. Αθήνα: Ψυχογιός
Στην κοσμοαντίληψη της παραδοσιακής κοινωνίας κάποιος βρισκόταν σε πλεονεκτική θέση σε σχέση με τον άλλο επειδή διέθετε τόσο ριζικά φυσικά χαρακτηριστικά ώστε η ιδέα ότι θα μπορούσε να αναγνωρίσει τον εαυτό του στον άλλο φαινόταν απλούστατα κενή νοήματος Αντίθετα στη νεωτερικότητα ανεξάρτητα από τον τόπο όπου είδε το φως ο άλλος έγινε αντιληπτός ως όμοιος, ως υποκείμενο ίσο με κάθε άλλο υποκείμενο και προικισμένο με τα ίδια δικαιώματα με αυτό. Η θεμελιώδης αρχή ήταν η ισότητα των συνθηκών :το υποκείμενο είναι αυτό που είναι και έχει τα δικαιώματα που του αναγνωρίζονται, όχι λόγω της συμμετοχής του σε μια ομάδα , αλλά λόγω της ατομικότητας του αυτής καθ εαυτή. Επομένως η κεντρική ιδέα του δεύτερου μηχανισμού στον οποίο στηρίχθηκε ο νεωτερικός ανθρωπισμός ήταν ή οριοθέτηση, η περιχαράκωση ο περιορισμός της ετερότητας και του άλλου
Αυτός ο περιορισμός της ετερότητας με τη σειρά του είχε ως συνέπεια την εγκαθίδρυση μιας συνέχειας στο κοινωνικό πεδίο συνέχεια που συνέβαλε τουλάχιστον κατ αρχήν στην κινητικότητα των δημοκρατικών κοινωνιών, στις οποίες κάθε άτομο είχε ίση δυνατότητα να αιτήσει να καταλάβει όλες τις θέσεις και κανένα άτομο δεν αποκλειόταν λόγω της φύσης του η της συμμετοχής του σε μια ομάδα. Αντίθετα, το αμετάβλητο των ιεραρχικών κοινωνιών συνίστατο στο γεγονός ότι η θέση του καθενός προσδιοριζόταν αμετάκλητα από τη συμμετοχή του σε κάποια ομάδα
«Η νέα αυτή αντίληψη για τον άλλον ανέτρεψε εκ βάθρων τη γενική οικονομία της ετερότητας. Το ερώτημα με βάση το οποίο εκτυλίχθηκε η μετάβαση από τον ένα μηχανισμό (της παραδοσιακής κοινωνίας ) στον άλλο ( της νεωτερικότητας) δεν ήταν αν υπάρχουν περισσότερες ή λιγότερες πραγματικές ανισότητες ανάμεσα στα άτομα καθώς μάλιστα ήταν δυνατόν να υπάρχουν πολύ μεγάλες πραγματικές ανισότητες και στη νεωτερική οικονομία. Η νεωτερική επανάσταση της ισότητας έθεσε τέλος στο σύστημα της περιχαράκωσης των ανθρώπων στις διάφορες τους και εγκαινίασε την αμοιβαία δεκτικότητα της μιας ταυτότητας στην άλλη. Η νέα οικονομία της ετερότητας μετασχημάτισε τη σχέση με τον άλλο , καθώς σήμαινε ότι η σχέση εμπεριέχει την δυνατότητα αμοιβαίας ταύτισης»
Όμως πολλές φορές αυτή η αμοιβαία δεκτικότητα προϋπέθετε την εξαφάνισης της ετερότητας και του άλλου «Ο τυπικός σύγχρονος ξένος» γράφει ο Ζygmunt Bauman υπήρξε το απόρριμμα του ταξινομητικού ζήλου του (νεωτερικού )κράτους «Οι νεωτερικοί ξένοι δεν ταίριαζαν στο όραμα της τάξη. Όταν χαράζεις διαχωριστικές γραμμές και ξεχωρίζεις τα διαιρεμένα, οτιδήποτε θολώνει η διαρρηγνύει τις γραμμές αυτές υπονομεύει και βλάπτει την εκτέλεση του έργου σου Ο σημασιολογικός υπό η υπερκαθορισμός του ξένου έφθειρε τις ξεκάθαρες οριοθετήσεις και κατέστρεφε τις σηματοδοτήσεις . Και μόνο με τη παρουσία τους , οι ξένοι επενέβαιναν στο έργο που το Κράτος είχε υποσχεθεί πως θα επιτελέσει και εμπόδιζαν τις προσπάθειες του για να το ολοκληρώσει. Προκαλούσαν δηλαδή μια αίσθηση αβεβαιότητας εκεί που θα έπρεπε να κυριαρχεί η βεβαιότητα και η σαφήνεια . Στην αρμονική και λογική τάξη που επρόκειτο να οικοδομηθεί δεν ήταν δυνατόν να υπάρξει χώρος για τα «μήτε το ένα μήτε το άλλο» για τα στρεβλά , για τα αμφίσημα. Η οικοδόμηση μιας τέτοιας τάξης σήμαινε συντριπτικό πόλεμο κατά των ξένων και του ξένου στοιχείο»
«Σε αυτόν τον πόλεμο»- συνεχίζει ο Ζygmunt Bauman εφαρμόσθηκαν κατά περιόδους δυο εναλλακτικές αλλά και συμπληρωματικές μεταξύ τους στρατηγικές. Η μια ήταν ανθρωποφαγική: οι ντόπιοι εξαφάνιζαν τους ξένους καταβροχθίζοντας τους και εν συνεχεία μεταμορφώνοντας τους ως δια μεταβολισμού σε μια υφή αξεχώριστη από τη δική τους. Αυτή ήταν η στρατηγική της αφομοίωσης ,που είχε στόχο να εξομοιώσει το διαφορετικό, να καταπνίξει τις πολιτισμικές και γλωσσικές διαφορές , να απαγορεύσει κάθε παράδοση και πίστη πέρα από εκείνες που επρόκειτο να τροφοδοτήσουν τη συμμόρφωση στην νέα ολοκληρωτική τάξη και να προωθήσει και να επιβάλλει ένα και μοναδικό μέτρο υποταγής. Η άλλη στρατηγική ήταν ανθρωποεμετική :το σχέδιο της ήταν να« ξεράσει »τους ξένους ,να τους εκτοπίσει πέρα από τα όρια του τακτοποιημένου κόσμου και να αποτρέψει κάθε επικοινωνία τους με τους εντός των ορίων . Αυτή ήταν η στρατηγική του αποκλεισμού ΄στόχο είχε να περιορίσει τους ξένους μέσα στα ορατά τείχη των γκέτο ή να τους απαγορεύσει , αδιόρατα μεν αλλά πραγματικά, τη συμβίωση, την επιγαμία και τις εμπορικές συναλλαγές με τους γνώριμος άλλους δηλαδή είχε σκοπό της να κάνει «κάθαρση»- να εκτοπίζει τους ξένους πέρα από τα σύνορα της διευθετούμενης και υπό διαχείριση εδαφικής ζώνης . Κι αν κανένα από τα δυο μέτρα δεν μπορούσε να εφαρμοσθεί, τότε ακολουθούσε η φυσική εξόντωση των ξένων»
* Ζygmunt Bauman (2002)Η Μετανεωτερικότητα και τα δεινά της /μετ. Γιώργος Μπαμπασάκης. Αθήνα: Ψυχογιός
Τρίτη 5 Ιανουαρίου 2010
o Xρόνος
ΕΞΑΓΟΡΑΖΟΝΤΑΣ ΤΟ ΧΡΟΝΟ"
του Μητροπολίτη Σύρου, Δωροθέου Β'
Κάθε φορά που ένα ημερολογιακό έτος φεύγει και ένα καινούργιο ανατέλλει, αυθόρμητα μας έρχεται στο νου η σκέψη και η διαπίστωση "πως περνούν τα χρόνια"!
Δυστυχώς, δεν είναι τα χρόνια που περνούν, αλλά εμείς που φεύγουμε...Ο χρόνος είναι μια αφηρημένη έννοια, αντιληπτή μέσα από τη μεταβολή των πραγμάτων και τη ροή των γεγονότων...
Το παρόν κάθε στιγμή γίνεται παρελθόν, το αύριο γίνεται σήμερα ...Οι αρχαίοι Έλληνες, μάλιστα, αναζήτησαν και εννοιολογική και ετυμολογική συγγένεια στις λέξεις Κρόνος και Χρόνος.
Ο Κρόνος έτρωγε τα παιδιά του, ο Χρόνος "τρώει", εξαφανίζει όσα συμβαίνουν στη διάρκεια του...
Από την άλλη, η ζωή μας είναι μια αείροη και διαρκής κίνηση, μια αδιάλειπτη μεταβολή και μια συνεχής παραγωγή..
Είναι μια δημιουργός εξέλιξη, μια διαρκής πορεία προς το μέλλον... Εκείνος, που την ελέγχει και την καθορίζει είναι ο χρόνος, μοναδικός και ανεπανάληπτος στην κάθε του στιγμή, όπως το ρεύμα του ποταμού! Το χρόνο ο άνθρωπος μπορεί να τον ελέγχει! Έχει, όμως, τη δυνατότητα και την ικανότητα να τον αξιοποιεί.
Από το είδος και την ποιότητα της αξιοποίησης και της εκμετάλλευσης του χρόνου εξαρτάται και η προσωπική μας καταξίωση, σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο.
Αν θα συμβάλλουμε, δηλαδή, σε ό, τι μας αφορά, στην πρόοδο της τοπικής και εθνικής μας κοινότητας ή αν θα καταντήσουμε "άχθος αρούτης", βάρος της γης...
Η ζωή, όταν δεν εκμεταλλευόμαστε κατάλληλα το χρόνο, βλέποντάς την προς τα εμπρός, μας φαίνεται, ίσως, μεγάλη. Βλέποντας, όμως, προς τα πίσω, μας φαίνεται απελπιστικά μικρή.
Αν, όμως, ζήσουμε δημιουργικά, τότε κοιτάζοντας προς το μέλλον, η ζωή φαίνεται μικρή, αλλά στρέφοντας το βλέμμα μας προς το παρελθόν μας φαίνεται μεγάλη.
Οι Λατίνοι έλεγαν ότι "η ζωή είναι μικρή, αλλά αν ξέρεις να τη χρησιμοποιείς είναι μεγάλη", ενώ ένας Γερμανός σοφός έλεγε ότι "θα γινόταν πάμπλουτος αν ζητούσε και έπαιρνε σαν ελεημοσύνη από τους ανθρώπους κάθε άσκοπα χαμένη στιγμή της ζωής τους"!
Πολύτιμος ο χρόνος, ανεκτίμητος και δυσαναπλήρωτος! Είναι το μόνο αγαθό που αν χαθεί, δεν μπορεί να αναπληρωθεί.
Γι αυτό και πολύ πριν τους ορθολογιστές ¶γγλους, ο Απόστολος Παύλος συμβούλευε τους Εφεσίους, και κατ επέκταση όλους μας, "να προσέχουν πώς πορεύονται στο δρόμο της ζωής, όχι ως άσοφοι, αλλά ως σοφοί, εξαγοράζοντας το χρόνο"! Για τους Χριστιανούς, ο χρόνος έχει και άλλη, σοβαρότερη διάσταση, πέραν της υλικής: είναι μια διαρκής πορεία, ένας αγώνας και ταυτόχρονα μια αγωνία προς την ατομική βελτίωση, την προσέγγιση με την πηγή της ζωής και το δημιουργό του χρόνου, το Θεό, αξιοποιώντας το χρόνο τους σωστά και δημιουργικά! ¶λλωστε, κατά πώς επισημαίνει και ο Δημοσθένης, "όσοι δεν εκμεταλλεύονται σωστά τις ευκαιρίες, που τους προσφέρει ο χρόνος, ούτε και αν τους συνέβη κάτι καλό από τους θεούς δεν το θυμούνται"
Δώρο Θεού και ο νέος χρόνος!
Ας τον βιώσουμε σωστά και δημιουργικά, για τους εαυτούς μας, για την οικογένειά μας, για την πατρίδα μας, για την ανθρωπότητα ολόκληρη...Στο χέρι μας είναι να μην επαναλάβουμε τα πικραμένα λόγια του ποιητή:
"¶φησα να περάσει ένα ποτάμι μέσα από τα χέρια μου, χωρίς να πιω ούτε μια στάλα"!
Πηγή: Σφήνα, 31/12/09
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)